Υπάρχει η άποψη ότι δεν μπορεί κανείς να μας αναγκάσει να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από την Ευρωζώνη. Υπάρχει και η άποψη ότι μπορούμε να φύγουμε από την Ευρωζώνη ή να υιοθετήσουμε παράλληλο νόμισμα χωρίς να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γράφει ο Θεοχάρης και λέει ότι αυτή η άποψη είναι αφελής και ότι στην πραγματικότητα η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να γίνει και αναγκαστικά.

Καταρχάς να επισημάνουμε ότι σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν επιτρέπεται κάποιο άλλο νόμιμο νόμισμα (Legal tender) πλην του Ευρώ:

The European Central Bank shall have the exclusive right to authorise the issue of euro banknotes within the Union. The European Central Bank and the national central banks may issue such notes. The banknotes issued by the European Central Bank and the national central banks shall be the only such notes to have the status of legal tender within the Union.

~ Άρθρο 128 της TFEU

Ως γνωστόν όμως υπάρχει και ένα δικαίωμα παρέκκλισης από την υποχρέωση υιοθέτησης του Ευρώ που έχει δωθεί σε δύο εξαιρέσεις (την Βρετανία και την Δανία) αλλά και σε όλα τα μέλη της ΕΕ που μετά την ένταξη τους στην Ένωση δεν έχουν καταφέρει να εκπληρώσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ, σύμφωνα με το άρθρο 139 της TFEU. Ωστόσο, επίσης με την συνθήκη του Μάαστριχτ τα κράτη που εκπληρώνουν τα κριτήρια απωλούν το δικαίωμα παρέκκλισης από την υιοθέτηση του Ευρώ. Η Ελλάδα απώλεσε το δικαίωμα παρέκκλισης επειδή κατά τα φαινόμενα εκπληρούσε τα κριτήρια, ακόμα και εάν αυτό αμφισβητείται.

Πάμε παρακάτω λοιπόν, επισημαίνοντας αυτό που έχει πει και ο Βαρουφάκης, ότι στους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν προβλέπεται έξοδος από την Ευρωζώνη, μόνο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτως ή άλλως ο στόχος των συνθηκών που υπογράψαμε πάντα ήταν να έχει όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα νόμισμα και η συμμετοχή στην Ένωση να προϋποθέτει την αποκλειστική χρήση του Ευρώ. Αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα της μερικής εκχώρησης της κρατικής κυριαρχίας που αποτελεί η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η κυριαρχία στην ΕΕ λοιπόν είναι διεσπαρμένη, μεταξύ των μελών, και χάρης αυτού σήμερα έχουμε την παράδοξη περίπτωση ότι εκλέξαμε μια κυβέρνηση που εναντιώνεται ευθέως στην θεσμική βούληση των υπολοίπων κυβερνήσεων. Άσχετα ποια πλευρά έχει περισσότερο δίκιο (ή άδικο) το τραπεζικό μας σύστημα κινδυνεύει με κατάρρευση διότι δεν επιτεύχθηκε μια συμφωνία μεταξύ όλων των αρμόδιων για το πως θα διασωθεί. Και επειδή η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης δεν έχει από μόνη της το δικαίωμα να τυπώσει ένα εναλλακτικό νόμισμα η οικονομία μας κινδυνεύει με απόλυτη παράλυση. Οι “αντίπαλοι” μας επίσης ρισκάρουν με το να μην μας κάνουν τα χατίρια, αλλά πολύ λιγότερα απ’ότι εμείς.

Άρα, ένα από τα εξείς τρία πράγματα πρέπει να αλλάξει:

1. παραμένουμε μέλη της ΕΕ (και άρα έχουμε Ευρώ, όχι Δραχμή).
2. η χώρα έχει ένα λειτουργικό τραπεζικό σύστημα.
3. τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης, με ηγέτη την πιο δυνατή οικονομία (την Γερμανία) και ο “προβληματικός” εταίρος τους η Ελλάδα, συμφωνήσουν από κοινού τις προϋποθέσεις για την στήριξη του τραπεζικού συστήματος εντός της Ευρωζώνης.

Διαλέξτε τι θέλετε να συμβεί για αρχή. Άπαξ και γίνει η όποια αλλαγή θα προκύψουν άλλα προβλήματα και θα χρειαστούν άλλες λύσεις όπως π.χ. να διαπραγματευτούμε μια συμφωνία προσαεταιρισμού με την ΕΕ, της οποίας δεν θα είμαστε πια μέλη, όπως η Νορβηγία, ή ακόμα και να ξανακάνουμε αίτηση ένταξης στην ΕΕ. Όμως την Κυριακή, θα ψηφίσουμε πρακτικά τι από τα τρία μας πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει τώρα. Για να αλλάξει το 1 πρέπει να έχουμε μια διαφορετική κυβέρνηση, π.χ. εθνικής ενότητας, και μάλλον πρέπει στο δημοψήφισμα να βγει το ναι. Για να αλλάξει το 2 πρέπει λογικά να γίνει προετοιμασία και κάποιο νέο δημοψήφισμα οπότε ίσως αρκεί η παρούσα κυβέρνηση αλλά θα πρέπει να βγει το όχι. Για να αλλάξει το 3 δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, θα γίνει από μόνο του εάν η οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν αναλάβει τις ευθύνες της, το δημοψήφισμα δεν πρόκειται να κάνει διαφορά.